The lost Dutchman

Maandag 5 juni.
The lost Dutchman.
Vandaag weer en reisdag en wel naar Sedona, bekend van de enorme rode rotsen. Nog even een ontbijtje in het hotel en een bakkie leut op de veranda en op weg. Teenslippertjes in het portiervak gestoken, blote voetjes op vloer en de cruisecontrol op 65 Mph. Het was niet zo heel ver van Tucson naar Sedona, tenminste dat dachten we. We konden via de snelweg of via een Apache-Trail, dat is een route dat door de indianen gebruikt werd door de bergen. Via de Apache/Trail natuurlijk. Deze route door de bergen was ongeveer 40 mijl waarvan 22 mijl onverhard en niet begaanbaar voor campers en bussen. Of dat allemaal nog niet genoeg was, moesten we ook via de Lost Dutchman Boulevard, sterk de vraag dus of we ooit aan zouden komen.
Vol goede moed de eerste 97 mijl door de saaie woestijn afgelegd. Daarna de indianenroute op. Het was een schitterende route, die dwars door de bergen kronkelde en langs enorme bergmeren. Regelmatig moesten we even stoppen voor een foto of filmpje. Het onverharde gedeelte was ook mooi, maar je kon niet sneller, dan 15/20 mijl per uur. Uiteindelijk, kwamen we na een paar uur aan het eind van deze route bij een stuwdam en was de Apachetrail voorbij. Dan denk je dat je er bijna bent, maar staat er nog 95 mijl te gaan =150 kilometer. Eén mijl is namelijk 1,6 kilometer. Dat is dus nog dik twee uur sturen, want de woestijn was inmiddels ingeruild voor bergachtig gebied, met veel bossen en de weg kronkelde daar door heen met iedere keer snelheidsbeperkingen.
Uiteindelijk om 8 uur 's-avonds, het was al donker, kwamen we, moe maar voldaan, aan bij ons hotel. 11 uur gereden over 450 kilometer, het was weer een prachtige dag.